Robert Steuckers over geopolitieke vraagstukken
Guillaume Faye heeft al voorspeld, dat Frankrijk zich niet voor eeuwig met die rellen in de voorwijken kan wegkomen, zeker niet als die tegelijkertijd in verschillende agglomeraties uitbreken, dus niet alleen in het beruchte departement 93 bij Parijs, maar ook in Lyon, Marseille et Lille. De salafistische netwerken zoals de lambertisten, staan klaar om de Amerikaanse troef uit te spelen ten koste van hun gastlanden, voorop Saoudi-Arabie, de geldschieter van de wahhabieten uit de salafistische bewegingen, als onvoorwaardelijk bondgenoot van de Verenigde Staten.
Vraag: Wie zijn de vijanden der Europese volken van binnen uit en van buiten af in het huidige speelveld?
RS: Laten we beginnen met die van buiten want die van binnen zijn ervan slechts de handlangers. De buitenlandse vijand is de genoemde alleenheerser die ons niet op gelijke voet duldt zoals je logisch doet met al je trouwe bondgenoten, al sinds de Romeinen. Men gooit ons dus steeds terug in de onderwerping door elke keer weer maar nu met de subtielere middelen eigen aan de indirecte oorlogsvoeringswijzen elke nieuwe economische of politieke opleving van Europa te breken. Die alleenheerser is een zeemacht, die heerst over niemandsland: de oceanen en de ruimte en legr ons daarbij allerlei internationale regels op die van dag tot dag verschillen en altijd te zijnen gunste worden uitgelegd. Ik duid hier met luide toon op de Verenigde Staen zoals beschreven door zo iemand als Carl Schmitt, al is het hier niet de plaats om zijn diepzinnige en rake reflexen in herinnering te brengen omtrent de willekeurige en perfide bedenksels aan kneedbaar en mankgaand internationale rechtsregels gedienstig aan het ‘ Wilsoniaanse denken’ en gericht op het laten oprukken van de pionnen van het Amerikaans imperialisme in de wereld of op het alles wegvagende proces van een soort ebola-virusachtige verwording van diplomatieke zekerheden en tradities tot een vormloze brei, welke door die trouweloze regels wordt uitgebraakt. Toegankelijker zijn de richtlijnen van de Amerikaanse strateeg Nicholas J. Spykman, samengebracht in een vademecum als aanhangsel bij zijn werk uit 1942: America’s Strategy in World Politics.
Voor hem had Europa in zijn tijd nog 10 troeven in handen die het superieur aan Amerika maakte, die ik elders heb opgesomd (Zie’Theoretisch panorama van de geopolitique’, in ‘Orientations nr 12, zomer 1990-91). Hij putte inspiratie bij een Duits geo-politicoloog uit de school van Haushofer, een zekere Robert Strauss-Hupe die naar de VS uitweek na de machtsgreep door de nazis wegens zijn ietwat joodse afkomst. Nou ja laat ik eens drie van die troefkaarten die volgens deze mensen nodig zijn voor het kaliber van een supermacht zoals nu de VS noemen:
Een uitmuntend school- en universitair onderwijssysteem, ethnische saamhorigheid en een min of meer zichzelf onderhoudende economie (of althans, zoals later de Fransen Francois Perroux en Andre Grjebine stelden, gericht op de opkomst en de consolidatie van een economisch blok met de VS dat de markten van Azie , Afrika en Latijns Amerika kan veroveren en op lange termijn zijn posities daar kan bestendigen.)
Om nu dit goede onderwijssyteem te slopen was er mei 1968 met zijn stoet aan nieuwe lulkoekopvoeders en navenante lamawaaien-mentaliteit, gevolgd door een aan ‘rechts’ toegeschreven neoliberaal offensief dat opvoedkunde louter in dienst stelde van gemakkelijk te verwerven louter praktische vaardigheden ten koste van de humaniora, de klassieke menswetenschappen die totaal werden verbrijzeld. Ook hier weer liep het met het 1968 sausje overgoten linkse lang-leve-de-lol hedonisme hand in hand met de op de praktijk gerichte neoliberale doctrine om zo gezamenlijk de verworvenheden van onze beschaving te niet te doen en slechts door hun verbeelde verzet, dat in de media breed werd uitgemeten om zo de indruk te wekken dat er democratische alternatieven denkbaar zijn, de massa’s aan zich wisten te binden. Om de ethnische saamhorigheid te breken heeft men Europa eerst van zijn reservoir aan aanvullende arbeidskrachten, Oost-Europa, afgesneden en voorts de integratie- en assimilatieprocessen gedwarsboomd met hulp van de wahhabitiscvh/salafistische netwerken die aan Saoudi-Arabie ondergeschikt zijn, dat goedkope olie aanbood als Europa zijn grenzen openstelde aan de hele moslim invasie); daarnaast bereidt men zich voor om met ambassadeur Rivkin te spreken op de ophitsing van de ontwortelde nieuwe bewoners die in probleemwijken met allerlei kleuren en religies door elklaar zijn gehutseld, teneinde het staatsapparaat en de samenleving als geheel buiten functie te stellen door het in gang zetten van etnische burgeroorlogjes in de grote stedelijke gebieden; In Duitsland dreigen Erdogan en Davutoglu ermee ten koste van de Duitse staat de paralelle Turkse gemeenschappen zo’n rol te laten spelen, waarbij je moet bedenken, dat het neoliberalisme uiteindelijk alle ‘economieen-in-de-diaspora’ voortrekt en doet opbloeien, dus ook die Turkse netwerken, die aanvankelijk sterk zijn geent op de heroine handel; Tenslotte zal de voortdurende afgedwongen ‘politicide’, vooral in Frankrijk, geen enkel herstel toelaten van het politieke besluitvormingsproces inzake onze existentiele keuzes, in de zin van Julien Freund. Daarzonder riskeren we de totale en definitieve ondergang.
Kijk, we zien duidelijk dat de alleenheerser die onze oplevingen wil afremmen alom voor het moment opportunistisch bondgenoten om zich heen verzamelt, die niet de voornaamstre vijand zijn maar wel straks zijn handlanger. Het verzet in Turkije dat door de media sterk werd aangezet na de botsing van Erdogan met zijn Israelische tegenhanger te davos en die zaak van Turkse schepen met medicamenten voor de Palestijnen in Gaza is maar een show om de arabisch-islamitische volksmassa’s te vermurwen. De Turkse buitenlandse politiek is erdoor nauwelijks veranderd, ook niet door de neo-ottomaansetoespraak van Davutoglu, die gewag maakte van ‘ geen problemen met de buren’ en moslim solidariteit. Kijk, in Syrie stond al sinds augustus 2011 Turkije pal achter de Amerikaanse alleenheerser.: Erdogan, Guel en Davotoglu hebben geprobeerd el Assad te laten buigen door de ‘ moslimbroeders’ in zijn regering toe te laten en op te houden de aloeieten , dat zijn aanhangers van een meer shiitische islam, te bevoorrechten en af te zien van de scheiding kerk en staat , dus afzien van het beginsel van geen staatsbemoeienis met geloofszaken, zoals door de seculiere ideologie van de baath partij altijd is voorgestaan en elke discriminatie tussen soenieten, chiieten, aluieten en druzen verbiedt, alsmede op te houden met de bevoorechting van arabische en armeense christenen. De baath partij was t.a.v. de religieuze neutraliteit veel soepeler dan het Turkse kemalisme voordat het door Erdogan en zijn AKP van de troon werd geschopt, gelet op de ontstentenis aan institutioneel geweld tegen de bestaande religieuse Syrische volksdelen. Thans komen de wapens voor de opstandelingen in Syrie, de zgn. Afghaanse of Lybische huursoldatenb binnen via Turkije en dan door Irak of Jordanie, die de strijd aangaanmet het Syrische leger. Trouwens je moet bedenken dat de Turkse geopolitiek niet verenigbaar is met een samenhangend Europees geopolitiek beleid.: De onderliggende doeleinden van Turkije gaan helemaal niet dezelfde kant op als die van de Europese mochten die ooit eens samenhangend worden en voor heel Europa gaan gelden: Turkijke wil bijvoorbeeld indirect weer voet op de Balkan zetten, terwijl dat eigenlijk voor Europa slechts een springplank moet zijn naar de Levant en de verdere Oostmediterrane kuststreek en het Suezkanaal. Het huidige Turkse grondgebied is echter al een doorvoerzone voor de iimigratienuit het Nabije-Oosten, Het Midden-oosten en (Voor-)Azie naar Europa, met name om binnen te dringen in het Schengengebied. Turkije sluit zijn grenzen niet en laat ondanks enorme subsidies van de Europese Commissie doodleuk honderduizenden toekomstige illegalen door op weg naar de Europese Unie. De politie en grensdouane van Griekenland zijn dus overbelast. De Griekse financien zijn door deze Sisyphus taak geheel uit het lood geslagen en dus ook door die bosbranden op enorme grote schaal en niet zozeer zoals de neoliberale media ons op de mouw spelden door fiancieel wanbeheer m.b.t. de Olympische Spelen van 2004 en door enige duizenden miserige Grieken die hun Sociale dinest hebben pootje gelicht.
Om die enorme aanzwelling van economische vluchtelingen te stuiten, die dus niet in verhouding staat tot wat zich in lampedusa bij Sicilie of Feuerteventura op de Canarische eilanden aandient, geeeft de europese Commissie maar een mieserig klein bedrag vrij om slechts 200 armzalige marachaussees uit te sturen die dan een grens moeten bewaken die vanaf de Thracische landengten eerst naar de Egeische eilanden en Rhodes helemaal doorloopt naar de Dodecanesos (12 eilanden).
Het agentschap Frontex dat in theorie alle buitengrenzen van het Schengengebied moet afsluiten en erin de onevenwichtigheden welke een ongebreidelde immigratie met zich meebrengt moet voorkomen ontvangt in werkelijkheid maar een schijntje aan financien en blijkt een lege dop te zijn.
Men weet dat al wat die salafisten en wahhabieten uitvreten uiteindelijk op afstand wordt aangestuurd door de Amerikaans-Saoudische tendem en dat dit al zich uitstewkend leent om operaties van indirecte oorlogsvoering te plegen, die ook wel ‘low intensity war’ en ‘false flag operations’ heten. Pim Fortuyn werd niet zozeer als ‘ islamofoob’ vermoord als wel omdat hij de Nederlande deelneming aan de operaties in Afghanistan wou stopzetten. ((AV: Zie mijn eigen artikel: Ook wegens zijn wil niet deel te nemen aan het Joint Strike Fighter project en de afschaffing van het Nederlandse leger behoudens de marine)). Men rekruteert een moordenaar uit de Marokkaanse gemeenschap van Molenbeek om commandant Massoud om te brengen om hem niet de macht te laten grijpen na de val van de Taliban, zoals gepland door het Pentagon. Men stuurt een Jordaanse fundamentalist op weg om de leiding te nemen van het Tchetcheense verzet op het traject van een oliepijp die de Russische en Kazakhse grondstof zou brengen naar de Zwarte Zee en ga zo maar door. Rusland, de belangrijkste leverancier van brandstoffen aan West-Europa wordt in de Noord-Kaukasus verzwakt door fundamentalistische Tchtetchenen en Daghestani maar ook en vooral, zoals ons meldt de Duitse waarnemer Peter Scholl-Latour door een potentieel wahhabitische (en dus indirect Amerikaanse) interventie in zijn twee moslim republieken Tatarstan en Baschkirtostan. Als die twee republieken door burgeroorlog ten onder gaan of de fundamentalisten aan de macht komen wordt het grondgebied van de Russische federatie letterlijk in tweeen geknipt ter hoogte van de OeraL alleen het hoge noorden buiten beswchouwing gelaten, dus boven de toendragrens.
Europa wordt alsdan dus teruggebracht tot wat het was aan het begin van de zestiende eeuw: dus voor het geraas van de troepen van Ivan de Verschrikkelijke en Fiodor I die vanuit de Moskouse regio heel de loop van de Wolga tot en met Astrakhan (1556) veroverden. Kazan, de latere hoofdstad van de Tartaren viel in 1552. Pewter Scholl-Latour wijst erop, dat de Tartaren zelden warm lopen voor hewt wahhabisme uit Arabie of voor de egyptische moslimbroeders van Hanna al-Banna en Sayyid Qutb en een moderen islam voorstaan die met het Europese en Russische modernisme verenigbaar is, men noemt het ‘ yadidisme’ of de ‘Tartaarse weg’, waarvan de huidige bedenker Rafael Chakimov is. Die verzette zich tegen de wahhabitische eis arabische zeden en gebruikem uit de 7de en 8ste eeuw over te nemen. Aanhangers van Chakimov hebben thans dan wel nog de meerderheid in Tatarstan maar ze meosten toch wel optreden tegen de praktijken van de moskee ‘ Yoldiz Madrassa’ in de industriestad Naberechnie khelny, die werd opgehitst door onderwijskrachten uit Saoudi-Arabie. Ze werden verjaagd omdat enige van hun leerlingen zich bij de Techtcheense rebelen hadden aangesloten. De toekomst ligt nog open voor deze oevers van de Karna, zijrivier van de Wolga die ver in het Noorden ontspringt bij de toendras, maar de alleenheerser kan met zijn Arabische bondgenoten er rotzooi gaan trappen en tegen het Tartaarse ‘yadidisme’ ten strijde trekken of er een soort panturkisme nieuwe leven in blazen (zie l’islam de Russie-Conscience communautaire et autonome politique chez les Tartars de la Volga et de l’Oural depius le VVIIe siecle, Stephane A. Dudoignon, Daemir Is’haqov et Raefyq Moehaemmaetshin, ed. Maisonneuve & Larose, Paris 1997; Peter Scholl-Latour, Russland im Zangengriff-Putin’s Imperium zwischen NATO, China und Islam, Propylaeen Verlag, Berlin, 2006).
Laten we nog iets zeggen over de vijanden onder ons. Ik zal er drie noemen. Eerst het volkomen parasitaire baksysteem dat een ware plutocratie in het zadel heeft geholpen en niets endan ook helemaal niets met democratie heeft te maken. (Pierre-Andre Taguieff en Jean-Francois Kahn worden hierdoor gerehabiliteerd). Daar hangen dan systemen als de supermarkten aan die op voedselprijzen speculeren en in Frankrijk schuldig duurder zijn dan in omringende landen, veel primaire levensbehoeften zijn er duurder dan in in de Duitse schappen. En ook de de ermee verbonden energiesector, die extreem hoge gas- en electriciteitsprijzen afperst van de consument. De onevenwichtigheden die door de enorme omvang van deze geprivatiseerde, of semi-geprivatiseerde para-statelijke structuren worden veroorzaakt moeten weer in het gelid gebracht worden, willen we niet dat de meest intieme bouwstenen van onze maatschappij door ze worden vergruisd. Ten tweede noem ik de neoliberale ideologie en zijn vertakkingen met vooraan ex-premier Guy Verhofstadt die het ‘ regenboogkabinet’ leidde, een verbond tussen het neoliberalisme en het linkse feestgedruis. Want die ideologie smoort onder het masker van zijn goede bedoelingen elke echt opbouwend verzet. En dan hebben we dus als derde die uitzaaingen van ethnische groepen, de zeer manipuleerbare diaspora, let wel ze zijn het volgens eigen zeggen van ambassadeur Rivkin en van het tendem Erdogan/Davutoglu.
Doel moet dus zijn de exponentiele ontwikkeling van de parasitaire plutocratie te beteugelen, ze grenzen en controles opleggen en ze onderwerpen aan een rechvaardige belastingbijdrage, het Romeinse mulcto of multo en tevens moet er gewerkt worden aan een stevige ethnische basis zonder telkens weer automatisch te worden bestraft als geldt het een strafbaar feit. Hewt neoliberalisme en zijn afgeleide denkconstructies is een ideologie van ‘politicide’, een moordaanslag op het politiek uiten van een gemeenschap en dus staatsgevaarlijk, ook op Europees niveau. Die ethnische uitzaaingen bij ons, de manipuleerbare diaspora kunne als vijfde colonnes gaan dienen, omdat ze vooral onder dreiging van Erdogan/Davutoglu recht kunnen krijgen op hun eigen rechtsstelsels, souvereiniteit in eigen kring. Nou ga er maar aan staan, je kunt deze planeet niet redden met halfzachte maatregelen.
Hier de Nederlandse vertaling door a Vierling van ‘Robert Steuckers s’explique sur le plan geopolitique’ ook hier op de website gepubliceerd. Bijdrage tijdens ronde Tafel maart 2012
Antwoorden van Robert Steuckers aan de Ronde Tafel, inzake de toekomst van de Europese volken, tijdens het colloquium in het kasteel Coloma, maart 2012.
(vertaling van Frans naar Nederlands door Alfred Vierling)
Vraag: Welke positieve reacties ontwaart U thans onder de Europese volkeren?
RS: Daar merk ik weinig van. Twee ervan ,weliswaar geopolitiek gezien van weinig waarde, maar wel betekenisvol et mutatis mutandis (indien aangepast aan andere omstandigheden) navolgingswaardig houd ik gedachtig: Het volksverzet in IJsland en de volkswoede in Griekenland. Eerst dus die IJslandse reactie, die van een klein eilandvolkje van 350.000 inwoners, dat reeds vanaf het prille begin van zijn geschiedenis een waarachtige democratische vertegenwoordiging heeft bedacht en de eerste hedendaagse en wereldlijke (niet religieuse) literatuur van ons continent vorm heeft gegeven. In dat landje zijn de verantwoordelijken voor de crisis van 2008, de vuige banksters die zo verwerpelijk hebben zitten speculeren, voor de rechter gesleept, evenals premier-minister Haarde, die hun smerige streken had afgedekt, terwijl in Belgie de Dexia Commissie er maar oppervlakkig overheen fietst en men hier nog niet zo gauw de toch echt wel verdiende opsluiting van Dehaene zal meemaken. In IJsland zitten dus hun walgelijke evenknieen achter slot en grendel of althans voor de rechter. Deze gezonde reactie ging gepaard met de weigering van de IJslanders om de buitenlandse banken, welke hadden meegedaan aan het verruineren van hun land. Ze hebben een grondwetswijziging doorgevoerd waarblijkens speculeren uitdrukkelijk wordt gestipuleerd als misdrijf en overdracht van soevereiniteit voortaan worden veroordeeld of bijgeval aan een referendum worden onderworpen. De IJslanders hebben blijk gegeven van een politieke wilskracht: Ze leverden het bewijs, dat in het westen, waar de economie op subtieler wijze alles bepaalt, het primaat van de politiek kan terugkeren. Met als resultaat, dat IJsland thans weer een in het oog lopende economische opbloei beleeft.
De rest van Europa is in diepe apathie weggezonken.
In Griekenland echter zijn we getuige van nog gewelddadiger rellen dan die Athene vorig jaar op zijn vesten deed schudden. Het volk weigert het diktaat van banken, het IMF en de Eurocratie. Belgische massamedia hebben op straat mensen lukraak ondervraagd, van wie er drie fel lucht gaven aan hun waarschuwing: Zo meteen zijn jullie aan de beurt! (hodie mihi cras tibi). Dat is nog eens een realistische vooruitziende blik. In feite zijn de slappe lafhartige en slijmerige politici, die de boplichters en bankiers niet bij dageraad door de politie durven laten oppakken onder oog van de media om ze zo aan de schandpaal te zetten (name and blame) , verantwoordelijk voor de enig mogelijke uitkomst op middellange termijn: De totale teloorgang van de Staat en de vergriekenlanding lees verpaupering van onze samenleving. Maar ondanks deze woedeuitbarsting in de straten van Athene hebben de Grieken en de Italianen ook trouwens, dus in tegenstelling tot de IJslanders, een regering moeten slikken, die wordt gevormd door economen, bankiers en technocraten, die niets gemeen hebben met de bevolking en dus gespeend zijn van enige democratische legitimatie. De dictatuur is dus weer terug op het Europese toneel, niet als massaal toegewuifde macht of als een duveltje voortgekomen uit de stembussen zoals we die nog onlangs op ons continent hebben gezien, maar een heerschappij zonder toejuichingen, zonder legitimatie door verkiezingsuitslagen, die klaar staat om hele Griekse en Italiaanse gezinnen naar de sodemieter te helpen. Waar zijn toch die anti-autoritaire provos gebleven en de actievoerders zoals tegen Franco of het Griekse kolonelsregiem?
In Frankrijk zijn de belangrijke lessen van het Gaullisme uit de jaren 60 vergeten. Geen enkele gezonde reactie kan men van het neoliberale Sarkozisme verwachten. In Spanje verdient de beweging van verontwaardigde burgrs wel sympathie maar wat levert het op? Jean David vertelt, dat Spanje thans 4 miljoen werklozen kent, maar ook een liberale regering die het IMF beleid uitvoert en onpopulaire maatregelen voorstaat, zoals ook bij ons al in een veel te vroeg stadium mensen als Decroo ( aardje naar zijn vaardje) of een Reynders (hooggeplaatste van BNP) namen.
Die Spaanse actiebereidheid van verontwaardigden toont nu juist aan dat elk jeugdprotest voortaan wordt gesmoord in wat de betreurde Phillippe Muray placht te noemen Festivisme (langlevedelollogie). Een demonstratie voor wat echt op het spel staat verwordt tot een Woodstock happening, waar de bankiers noch hun neoliberale werktuigen van onderste boven liggen. Het gevaar van links komt helemaal niet van zijn tegendraadse natuur en verzet tegen de autoriteiten, maar van zijn neiging de pot te verteren in feestgedruis. Deze alles doordrengende lang-leve-de-lol levenshouding die op emoties en verlangens bouwt dood feitelijk alle politieke reflexen voortkomend uit ernstige wezenlijke bestaansdreigingen en doodstrijd. ( Ernst Juenger, Armon Moehler) en uit het zich rekenschap geven van een pessimistische maar vooruitziende risico-inschatting van het allerergste.( Clement Rosset). Voorbeelden te over die het afglijden van de schijnbaar revolutionaire ideeen uit 1968 naar een feestelijke klucht aangeven: De loopbaan van Daniel Cohn-Bendit bewijst het ruimschoots, die nep-revolutionair uit Nanterre 1968, die pseudo-marxistische taal met sexuele obsessies doorspekte en nu thans een bondgenoot van de neoliberale Thatcher adept Guy Verhofstadt is als het erom gaat om binnen de muren van het Europarlement elke van het volk uitgaande natuurlijke politieke reflex te verguizen, of als het welk initiatief dan ook betreft door een of andere opportunist, zoals Sarkozy, om de natuurlijke reactie van de bevolking te misbruiken voor welk beleid dan ook om er alleen politiek munt uit te slaan, maar welk beleid, mits echt tenuitvoergelegd, toereikend de belangenbehartiging van de banksters zou ontwapenen.
De Nederlandse politicoloog Luk van Middelaar maakte gewag van een cultuur onder Franse filosofen van ‘politicide’, het om zeep brengen van het politiek strijdtoneel, dat gepaard ging met de ontwikkeling van een onwrikbare staatsleer, welke de republiek gestaag heeft getracht te doen zegevieren op eigen grondgebied. Of je nu denkt aan Sartre in zijn toespraken gericht aan de demonstranten uit 1968, Michel Foucault of de neo-nietzschianen die de vreugdevolle bevrijding eisten van de ‘wensmachines’, de nog eens hernieuwde neokantiaanse post-marxistische moralisten, die niet terug hadden van de door hen plotseling ontdekte gruwellijkheden van de ‘Goelag’ bij hun oude bondgenoten, de ‘ Soviets’ in de jaren 70, dan wel aan de hysterische supermoralisten van de heersende of de door deze massaal aangeprezen ‘ meelevende republiek’ , de Franse intellectuelen hebben bij voortduring een moordaansalg op de politiek gepleegd, die alleen maar naar een doodlopende weg kon voeren. Een impasse, waarin we ons nu bevinden, aldus Luc de Middelaar in zijn ‘ Politicide- De moord op de politiek in de Franse filosofie’, vGennep, Amsterdam 1999)
Dus moeten we een metapolitiek strijd voeren om ons radicaal los te maken uit de moorddadige greep van de ‘lang-leve-de-lol’ mentaliteit en ons te weren tegen de alles vernietigende en uitwissende werking van de apathie, waarin het merendeel van onze medeburgers behaaglijk voortdommelt.
Vraag: Aan welke gevaren zal een weer ‘populistisch’, in de goede zin des woords, geworden Europa worden blootgesteld?
RS: Om nou een hele lijst gevaren die ons bedreigen op te stellen is onbegonnen werk. Neem nou die speculatie tegen de Euro als symbool van ontbrekende souvereiniteit en politieke machtsvorming binnen de Europese bureaucratie, dan zien we toch dat die vijandige aanvallen allemaal van de andere kant van de Atlantische oceaan komen, preciese gezegd vanuit de speculatieve sector van de Amerikaanse bankwereld. Ik kan alleen maar concluderen dat die speculatie tegen staten en hun valuta, waar Azie al in 19997 mee te maken kreeg, een betrekkelijk nieuwe wijze van indirecte oorlogvoering is. Saddam Houssein wilde zijn olie in euros verhandelen en ook Ahmedinedjad wilde dat gaan doen met Iraanse olie en gasvoorraden. Maar daar hebben de BRIC landen(Rusland, China, India en Brazilie) vooralsnog een stokje voor gestoken. De euro betekende dus het grootste gevaar op korte en middellange termijn voor de VS, want die stond op het punt Koning Dollar van de kroon te stoten. Europa, die beschaafde en vreedzame macht (Zaki Laidi) zou dus zonder blikken of blozen de Koning schaakmat hebben gezet, nou en dus moest erop los geslagen worden op dat instrument van Europese souvereiniteit en wel in haar zachte mediterrane onderbuik. Die mediterrane landen de PIGS (Portugal, Italie, Griekenland, Spanje) zijn echt wel de kwetsbaarste en gemakkelijk uit hun evenwicht te brengen met als gevolg een mogelijk domino-effect om zodoende tevens de economisch sterkste landen van de oude Duitse mark-zone te verzwakken. { Ja, Belgie wordt bedreigd, oosterrijk heeft een ‘A’ verloren, en Nederland is ongerust in zijn zwak te worden getroffen, want die kennen hun achilleshiel wel}. Duitsland rooit het nog wel gelet op zijn gasovereenkomsten met Rusland en de markten die het op grote schaal creeert in China. Het blijft ook sterker doordat het beter is verbonden met de BRIC landen, het mikt heimelijk op het uitspelen van een Euro-aziatische kaart zonder met veel ophef zijn officiele atlantische optie te ontkennen. Oud-kanseliers Schmidt en Schroeder hebben zich verheven tot een spilpositie in de garantstellingen die met de energie-as Berlin-Moskou gepaard gaan, de huidige belichaming van de accoorden tussen Rathenau en Tchitcherine, gesloten in 1922.
Om nog even terugf te komen op Griekenland, dat nu aan diggelen ligt, daar hebben ze het dan vaak over de zorgeloosheid van de Griekse politici met hun demagogische beleid waar de welvaartstaat bizonder vrijgevig was en weinig toekeek( honderden blinden hadden een rijbewijs) en over het finaciele gat geslagen door de organisatie van de Olympische Spelen in 2004, maar men laat merkwaardig genoeg de enorme kosten achterwege die de grote bosbranden die twee jaar lang achter elkaar land en opstal in het hele land teisterden, met zich meebrachten. Het vuur heeft op het land tot in de voorsteden huisgehouden op een ongekende schaal. Zo verging het ook het Rusland van Putin, ook al zo loppig in verzet tegen de diktaten van de ‘ nieuwe wereld orde’, dat ook al op zijn grondgebied branden onderging van een in de geschiedenis ongehoorde omvang.
Zijn die branden wel toe te schrijven aan de grillen van de natuur, of zijn ze een betje al te snel op het conto van de veronderstelde ‘ opwarming van het klimaat’ geschreven? O hebben we hier te maken met de uitlopers van nog weer eens een andere vorm van ‘ indirecte oorlogvoering’? Dat mag je je toch werkelijk afvragen.
Zo wordt er ook gesproken van het project HAARP, van de mogelijkheid kunstmatig seismische en andere rampen uit te lokken. De tsunami heeft wel vorig jaar Japan van zijn atoomopwekking beroofd, hetgeen op korte termijn leidt tot de gehele ontmanteling van zijn nucleaire sector en te denken valt ook aan de buitengewoon hevige stormen die Frankrijk enige jaren geleden onderging, onmiddellijk na het aldaar gerezen enthousiamse over een mogelijkje as Parijs/Berlijn/Moskou. Zijn hetr allemaal toevaligheden? Dat zijn toch vragen die nauwe bestudering verdienen, zoals de uitgever ‘ Kopp-Verlag’ doet.
Het wapen van wilde stakingen is tegen Chirac ingezet in 1995, na zijn kernproeven bij het Mururoa atol. Sommige Franse vakbonden met als kern trotskistische of lambertisische elementen, socio-economische tegenhangers van de ‘ nieuwe filosofen’ die in de openbare ruimte ageren worden naar bekend ondersteund door de CIA (of door de ex-OSS om de ouwe communisten te neutraliseren). Frankrijk leeft voortdurend onder het zwaard van Damocles, een volledige lamlegging bv door vrachtwagenchauffeurs die zijn (toegangs-)wegen kunnen afsluiten. Zo heb je niet eens een oranje-revolutie nodig in Frankrijk.
Blijft dus nog het werkelijke gevaar van een ‘kleurrijke revolutie’ over, naar het voorbeeld van wat slaagde in Georgie in 2003 en die Sakashvili aan de macht bracht. Maar men doorziet de truc nu en het werkt dus niet meer zo optimaal,ondanks een zeer goed opgeleide beroepsbevolking die al bij het begin van de Servische beweging OTPOR werd gerecruteerd. Zo wordt korte mette gemaakt met de uitwas van de ‘oranjerevolutie’ in de Ukraine van 2004, nl een toenadering van het land tot de atlanische en eurocratische verdragsorganisaties onder druk van de geopolitieke werkelijkheid. De Ukraiense ruimte wordt bepaald door de grote rivieren (Dniestr, Dniepr, Don) en de Zwarte Zee. Het staat ook in verbinding met de Russische laagvlakte in het noorden. De laatste poging van een ‘oranjerevolutie’ om Putin te laten vallen liep uit op een falikante mislukking: De peilingen wezen op 66% van de voorgenomen stemmen voor de Russische eerste minister. Maar wat nog erger is voor de westerse handlangers: de absolute meerderheid gaat niet naar de beweging van Putin, maar ook voor een derde naar communisten en nationalisten (Ziouganov en Jirinovski) en dus niet naar de voorvechters van een herorietering op het westen van Rusland, met zijn oligargen en verdorven zwakbegaafde politiekelingen.
De ‘ Arabische lentes’ zijn weer een andere manier om de massa’s in beweging te zetten teneinde potentiele markten open te breken, wat de arabisch-islamitische staten eigenlijk zijn. Traditionele staatkundige verbanden en stamgebonden corrupte structuren hebben slechts in Tunesie en deels in Egypte gefunctioneerd. Maar in Syrie lukt het niet en dus is men bezig Syrie een soort Libanese toekomst te bereiden….
De Europese landen worden tenslotte gerkekend tot de landen met de zwakste politieke identiteit. Afgezien van die speculatie tegen de euro. Welk ander instrument heeft men nog op de plank om Europa te doen vermurwen mocht het bij de lurven worden genomen? De Amerikaanse ambassadeur Jeremy Rifkin praatte zijn mond voorbij door openlijk over het gereedschap te spreken dast zal worden gebruikt om de Westeuropese samenlevingen te destabiliseren, mochten die zich te koppig gaan verzetten. Dan werpen we hun het uitschot uit de probleemwijken voor de voeten. Jeremy Rivkin wijst hier onomwonden op de mogelijkheid de massa-immigratie uit de probleemwijken te mobiliseren om zo een tegenstribbelende regering te laten vallen of uit het zadel te werpen. Sarkozy moet als geen ander weten dat hij aan de macht kwam als gevolg van de rellen in de Franse voorsteden in november 2005. ((AV:In Frankrijk zijn dat de etnische probleemwijken)). Die rellen hebben al gediend om Chirac weg te vagen, de voorstander van de as Parijs/Berlijn/Moskou. Ze kunnen dus ook voor zijn val worden gebruikt zodra hij niet wijselijk in het vaarwater van de Amerikaanse alleenheerschappij blijft varen en het Groot-Brittanie van Camaron als bevoorrechte bondgenoot aanhoudt.
Antwoorden van Robert Steuckers aan de Ronde Tafel, inzake de toekomst van de Europese volken, tijdens het colloquium in het kasteel Coloma, maart 2012.
(vertaling van Frans naar Nederlands door Alfred Vierling)
Vraag: Welke positieve reacties ontwaart U thans onder de Europese volkeren?
RS: Daar merk ik weinig van. Twee ervan ,weliswaar geopolitiek gezien van weinig waarde, maar wel betekenisvol et mutatis mutandis (indien aangepast aan andere omstandigheden) navolgingswaardig houd ik gedachtig: Het volksverzet in IJsland en de volkswoede in Griekenland. Eerst dus die IJslandse reactie, die van een klein eilandvolkje van 350.000 inwoners, dat reeds vanaf het prille begin van zijn geschiedenis een waarachtige democratische vertegenwoordiging heeft bedacht en de eerste hedendaagse en wereldlijke (niet religieuse) literatuur van ons continent vorm heeft gegeven. In dat landje zijn de verantwoordelijken voor de crisis van 2008, de vuige banksters die zo verwerpelijk hebben zitten speculeren, voor de rechter gesleept, evenals premier-minister Haarde, die hun smerige streken had afgedekt, terwijl in Belgie de Dexia Commissie er maar oppervlakkig overheen fietst en men hier nog niet zo gauw de toch echt wel verdiende opsluiting van Dehaene zal meemaken. In IJsland zitten dus hun walgelijke evenknieen achter slot en grendel of althans voor de rechter. Deze gezonde reactie ging gepaard met de weigering van de IJslanders om de buitenlandse banken, welke hadden meegedaan aan het verruineren van hun land. Ze hebben een grondwetswijziging doorgevoerd waarblijkens speculeren uitdrukkelijk wordt gestipuleerd als misdrijf en overdracht van soevereiniteit voortaan worden veroordeeld of bijgeval aan een referendum worden onderworpen. De IJslanders hebben blijk gegeven van een politieke wilskracht: Ze leverden het bewijs, dat in het westen, waar de economie op subtieler wijze alles bepaalt, het primaat van de politiek kan terugkeren. Met als resultaat, dat IJsland thans weer een in het oog lopende economische opbloei beleeft.
De rest van Europa is in diepe apathie weggezonken.
In Griekenland echter zijn we getuige van nog gewelddadiger rellen dan die Athene vorig jaar op zijn vesten deed schudden. Het volk weigert het diktaat van banken, het IMF en de Eurocratie. Belgische massamedia hebben op straat mensen lukraak ondervraagd, van wie er drie fel lucht gaven aan hun waarschuwing: Zo meteen zijn jullie aan de beurt! (hodie mihi cras tibi). Dat is nog eens een realistische vooruitziende blik. In feite zijn de slappe lafhartige en slijmerige politici, die de boplichters en bankiers niet bij dageraad door de politie durven laten oppakken onder oog van de media om ze zo aan de schandpaal te zetten (name and blame) , verantwoordelijk voor de enig mogelijke uitkomst op middellange termijn: De totale teloorgang van de Staat en de vergriekenlanding lees verpaupering van onze samenleving. Maar ondanks deze woedeuitbarsting in de straten van Athene hebben de Grieken en de Italianen ook trouwens, dus in tegenstelling tot de IJslanders, een regering moeten slikken, die wordt gevormd door economen, bankiers en technocraten, die niets gemeen hebben met de bevolking en dus gespeend zijn van enige democratische legitimatie. De dictatuur is dus weer terug op het Europese toneel, niet als massaal toegewuifde macht of als een duveltje voortgekomen uit de stembussen zoals we die nog onlangs op ons continent hebben gezien, maar een heerschappij zonder toejuichingen, zonder legitimatie door verkiezingsuitslagen, die klaar staat om hele Griekse en Italiaanse gezinnen naar de sodemieter te helpen. Waar zijn toch die anti-autoritaire provos gebleven en de actievoerders zoals tegen Franco of het Griekse kolonelsregiem?
In Frankrijk zijn de belangrijke lessen van het Gaullisme uit de jaren 60 vergeten. Geen enkele gezonde reactie kan men van het neoliberale Sarkozisme verwachten. In Spanje verdient de beweging van verontwaardigde burgrs wel sympathie maar wat levert het op? Jean David vertelt, dat Spanje thans 4 miljoen werklozen kent, maar ook een liberale regering die het IMF beleid uitvoert en onpopulaire maatregelen voorstaat, zoals ook bij ons al in een veel te vroeg stadium mensen als Decroo ( aardje naar zijn vaardje) of een Reynders (hooggeplaatste van BNP) namen.
Die Spaanse actiebereidheid van verontwaardigden toont nu juist aan dat elk jeugdprotest voortaan wordt gesmoord in wat de betreurde Phillippe Muray placht te noemen Festivisme (langlevedelollogie). Een demonstratie voor wat echt op het spel staat verwordt tot een Woodstock happening, waar de bankiers noch hun neoliberale werktuigen van onderste boven liggen. Het gevaar van links komt helemaal niet van zijn tegendraadse natuur en verzet tegen de autoriteiten, maar van zijn neiging de pot te verteren in feestgedruis. Deze alles doordrengende lang-leve-de-lol levenshouding die op emoties en verlangens bouwt dood feitelijk alle politieke reflexen voortkomend uit ernstige wezenlijke bestaansdreigingen en doodstrijd. ( Ernst Juenger, Armon Moehler) en uit het zich rekenschap geven van een pessimistische maar vooruitziende risico-inschatting van het allerergste.( Clement Rosset). Voorbeelden te over die het afglijden van de schijnbaar revolutionaire ideeen uit 1968 naar een feestelijke klucht aangeven: De loopbaan van Daniel Cohn-Bendit bewijst het ruimschoots, die nep-revolutionair uit Nanterre 1968, die pseudo-marxistische taal met sexuele obsessies doorspekte en nu thans een bondgenoot van de neoliberale Thatcher adept Guy Verhofstadt is als het erom gaat om binnen de muren van het Europarlement elke van het volk uitgaande natuurlijke politieke reflex te verguizen, of als het welk initiatief dan ook betreft door een of andere opportunist, zoals Sarkozy, om de natuurlijke reactie van de bevolking te misbruiken voor welk beleid dan ook om er alleen politiek munt uit te slaan, maar welk beleid, mits echt tenuitvoergelegd, toereikend de belangenbehartiging van de banksters zou ontwapenen.
De Nederlandse politicoloog Luk van Middelaar maakte gewag van een cultuur onder Franse filosofen van ‘politicide’, het om zeep brengen van het politiek strijdtoneel, dat gepaard ging met de ontwikkeling van een onwrikbare staatsleer, welke de republiek gestaag heeft getracht te doen zegevieren op eigen grondgebied. Of je nu denkt aan Sartre in zijn toespraken gericht aan de demonstranten uit 1968, Michel Foucault of de neo-nietzschianen die de vreugdevolle bevrijding eisten van de ‘wensmachines’, de nog eens hernieuwde neokantiaanse post-marxistische moralisten, die niet terug hadden van de door hen plotseling ontdekte gruwellijkheden van de ‘Goelag’ bij hun oude bondgenoten, de ‘ Soviets’ in de jaren 70, dan wel aan de hysterische supermoralisten van de heersende of de door deze massaal aangeprezen ‘ meelevende republiek’ , de Franse intellectuelen hebben bij voortduring een moordaansalg op de politiek gepleegd, die alleen maar naar een doodlopende weg kon voeren. Een impasse, waarin we ons nu bevinden, aldus Luc de Middelaar in zijn ‘ Politicide- De moord op de politiek in de Franse filosofie’, vGennep, Amsterdam 1999)
Dus moeten we een metapolitiek strijd voeren om ons radicaal los te maken uit de moorddadige greep van de ‘lang-leve-de-lol’ mentaliteit en ons te weren tegen de alles vernietigende en uitwissende werking van de apathie, waarin het merendeel van onze medeburgers behaaglijk voortdommelt.
Vraag: Aan welke gevaren zal een weer ‘populistisch’, in de goede zin des woords, geworden Europa worden blootgesteld?
RS: Om nou een hele lijst gevaren die ons bedreigen op te stellen is onbegonnen werk. Neem nou die speculatie tegen de Euro als symbool van ontbrekende souvereiniteit en politieke machtsvorming binnen de Europese bureaucratie, dan zien we toch dat die vijandige aanvallen allemaal van de andere kant van de Atlantische oceaan komen, preciese gezegd vanuit de speculatieve sector van de Amerikaanse bankwereld. Ik kan alleen maar concluderen dat die speculatie tegen staten en hun valuta, waar Azie al in 19997 mee te maken kreeg, een betrekkelijk nieuwe wijze van indirecte oorlogvoering is. Saddam Houssein wilde zijn olie in euros verhandelen en ook Ahmedinedjad wilde dat gaan doen met Iraanse olie en gasvoorraden. Maar daar hebben de BRIC landen(Rusland, China, India en Brazilie) vooralsnog een stokje voor gestoken. De euro betekende dus het grootste gevaar op korte en middellange termijn voor de VS, want die stond op het punt Koning Dollar van de kroon te stoten. Europa, die beschaafde en vreedzame macht (Zaki Laidi) zou dus zonder blikken of blozen de Koning schaakmat hebben gezet, nou en dus moest erop los geslagen worden op dat instrument van Europese souvereiniteit en wel in haar zachte mediterrane onderbuik. Die mediterrane landen de PIGS (Portugal, Italie, Griekenland, Spanje) zijn echt wel de kwetsbaarste en gemakkelijk uit hun evenwicht te brengen met als gevolg een mogelijk domino-effect om zodoende tevens de economisch sterkste landen van de oude Duitse mark-zone te verzwakken. { Ja, Belgie wordt bedreigd, oosterrijk heeft een ‘A’ verloren, en Nederland is ongerust in zijn zwak te worden getroffen, want die kennen hun achilleshiel wel}. Duitsland rooit het nog wel gelet op zijn gasovereenkomsten met Rusland en de markten die het op grote schaal creeert in China. Het blijft ook sterker doordat het beter is verbonden met de BRIC landen, het mikt heimelijk op het uitspelen van een Euro-aziatische kaart zonder met veel ophef zijn officiele atlantische optie te ontkennen. Oud-kanseliers Schmidt en Schroeder hebben zich verheven tot een spilpositie in de garantstellingen die met de energie-as Berlin-Moskou gepaard gaan, de huidige belichaming van de accoorden tussen Rathenau en Tchitcherine, gesloten in 1922.
Om nog even terugf te komen op Griekenland, dat nu aan diggelen ligt, daar hebben ze het dan vaak over de zorgeloosheid van de Griekse politici met hun demagogische beleid waar de welvaartstaat bizonder vrijgevig was en weinig toekeek( honderden blinden hadden een rijbewijs) en over het finaciele gat geslagen door de organisatie van de Olympische Spelen in 2004, maar men laat merkwaardig genoeg de enorme kosten achterwege die de grote bosbranden die twee jaar lang achter elkaar land en opstal in het hele land teisterden, met zich meebrachten. Het vuur heeft op het land tot in de voorsteden huisgehouden op een ongekende schaal. Zo verging het ook het Rusland van Putin, ook al zo loppig in verzet tegen de diktaten van de ‘ nieuwe wereld orde’, dat ook al op zijn grondgebied branden onderging van een in de geschiedenis ongehoorde omvang.
Zijn die branden wel toe te schrijven aan de grillen van de natuur, of zijn ze een betje al te snel op het conto van de veronderstelde ‘ opwarming van het klimaat’ geschreven? O hebben we hier te maken met de uitlopers van nog weer eens een andere vorm van ‘ indirecte oorlogvoering’? Dat mag je je toch werkelijk afvragen.
Zo wordt er ook gesproken van het project HAARP, van de mogelijkheid kunstmatig seismische en andere rampen uit te lokken. De tsunami heeft wel vorig jaar Japan van zijn atoomopwekking beroofd, hetgeen op korte termijn leidt tot de gehele ontmanteling van zijn nucleaire sector en te denken valt ook aan de buitengewoon hevige stormen die Frankrijk enige jaren geleden onderging, onmiddellijk na het aldaar gerezen enthousiamse over een mogelijkje as Parijs/Berlijn/Moskou. Zijn hetr allemaal toevaligheden? Dat zijn toch vragen die nauwe bestudering verdienen, zoals de uitgever ‘ Kopp-Verlag’ doet.
Het wapen van wilde stakingen is tegen Chirac ingezet in 1995, na zijn kernproeven bij het Mururoa atol. Sommige Franse vakbonden met als kern trotskistische of lambertisische elementen, socio-economische tegenhangers van de ‘ nieuwe filosofen’ die in de openbare ruimte ageren worden naar bekend ondersteund door de CIA (of door de ex-OSS om de ouwe communisten te neutraliseren). Frankrijk leeft voortdurend onder het zwaard van Damocles, een volledige lamlegging bv door vrachtwagenchauffeurs die zijn (toegangs-)wegen kunnen afsluiten. Zo heb je niet eens een oranje-revolutie nodig in Frankrijk.
Blijft dus nog het werkelijke gevaar van een ‘kleurrijke revolutie’ over, naar het voorbeeld van wat slaagde in Georgie in 2003 en die Sakashvili aan de macht bracht. Maar men doorziet de truc nu en het werkt dus niet meer zo optimaal,ondanks een zeer goed opgeleide beroepsbevolking die al bij het begin van de Servische beweging OTPOR werd gerecruteerd. Zo wordt korte mette gemaakt met de uitwas van de ‘oranjerevolutie’ in de Ukraine van 2004, nl een toenadering van het land tot de atlanische en eurocratische verdragsorganisaties onder druk van de geopolitieke werkelijkheid. De Ukraiense ruimte wordt bepaald door de grote rivieren (Dniestr, Dniepr, Don) en de Zwarte Zee. Het staat ook in verbinding met de Russische laagvlakte in het noorden. De laatste poging van een ‘oranjerevolutie’ om Putin te laten vallen liep uit op een falikante mislukking: De peilingen wezen op 66% van de voorgenomen stemmen voor de Russische eerste minister. Maar wat nog erger is voor de westerse handlangers: de absolute meerderheid gaat niet naar de beweging van Putin, maar ook voor een derde naar communisten en nationalisten (Ziouganov en Jirinovski) en dus niet naar de voorvechters van een herorietering op het westen van Rusland, met zijn oligargen en verdorven zwakbegaafde politiekelingen.
De ‘ Arabische lentes’ zijn weer een andere manier om de massa’s in beweging te zetten teneinde potentiele markten open te breken, wat de arabisch-islamitische staten eigenlijk zijn. Traditionele staatkundige verbanden en stamgebonden corrupte structuren hebben slechts in Tunesie en deels in Egypte gefunctioneerd. Maar in Syrie lukt het niet en dus is men bezig Syrie een soort Libanese toekomst te bereiden….
De Europese landen worden tenslotte gerkekend tot de landen met de zwakste politieke identiteit. Afgezien van die speculatie tegen de euro. Welk ander instrument heeft men nog op de plank om Europa te doen vermurwen mocht het bij de lurven worden genomen? De Amerikaanse ambassadeur Jeremy Rifkin praatte zijn mond voorbij door openlijk over het gereedschap te spreken dast zal worden gebruikt om de Westeuropese samenlevingen te destabiliseren, mochten die zich te koppig gaan verzetten. Dan werpen we hun het uitschot uit de probleemwijken voor de voeten. Jeremy Rivkin wijst hier onomwonden op de mogelijkheid de massa-immigratie uit de probleemwijken te mobiliseren om zo een tegenstribbelende regering te laten vallen of uit het zadel te werpen. Sarkozy moet als geen ander weten dat hij aan de macht kwam als gevolg van de rellen in de Franse voorsteden in november 2005. ((AV:In Frankrijk zijn dat de etnische probleemwijken)). Die rellen hebben al gediend om Chirac weg te vagen, de voorstander van de as Parijs/Berlijn/Moskou. Ze kunnen dus ook voor zijn val worden gebruikt zodra hij niet wijselijk in het vaarwater van de Amerikaanse alleenheerschappij blijft varen en het Groot-Brittanie van Camaron als bevoorrechte bondgenoot aanhoudt.
Guillaume Faye heeft al voorspeld, dat Frankrijk zich niet voor eeuwig met die rellen in de voorwijken kan wegkomen, zeker niet als die tegelijkertijd in verschillende agglomeraties uitbreken, dus niet alleen in het beruchte departement 93 bij Parijs, maar ook in Lyon, Marseille et Lille. De salafistische netwerken zoals de lambertisten, staan klaar om de Amerikaanse troef uit te spelen ten koste van hun gastlanden, voorop Saoudi-Arabie, de geldschieter van de wahhabieten uit de salafistische bewegingen, als onvoorwaardelijk bondgenoot van de Verenigde Staten.
Vraag: Wie zijn de vijanden der Europese volken van binnen uit en van buiten af in het huidige speelveld?
RS: Laten we beginnen met die van buiten want die van binnen zijn ervan slechts de handlangers. De buitenlandse vijand is de genoemde alleenheerser die ons niet op gelijke voet duldt zoals je logisch doet met al je trouwe bondgenoten, al sinds de Romeinen. Men gooit ons dus steeds terug in de onderwerping door elke keer weer maar nu met de subtielere middelen eigen aan de indirecte oorlogsvoeringswijzen elke nieuwe economische of politieke opleving van Europa te breken. Die alleenheerser is een zeemacht, die heerst over niemandsland: de oceanen en de ruimte en legr ons daarbij allerlei internationale regels op die van dag tot dag verschillen en altijd te zijnen gunste worden uitgelegd. Ik duid hier met luide toon op de Verenigde Staen zoals beschreven door zo iemand als Carl Schmitt, al is het hier niet de plaats om zijn diepzinnige en rake reflexen in herinnering te brengen omtrent de willekeurige en perfide bedenksels aan kneedbaar en mankgaand internationale rechtsregels gedienstig aan het ‘ Wilsoniaanse denken’ en gericht op het laten oprukken van de pionnen van het Amerikaans imperialisme in de wereld of op het alles wegvagende proces van een soort ebola-virusachtige verwording van diplomatieke zekerheden en tradities tot een vormloze brei, welke door die trouweloze regels wordt uitgebraakt. Toegankelijker zijn de richtlijnen van de Amerikaanse strateeg Nicholas J. Spykman, samengebracht in een vademecum als aanhangsel bij zijn werk uit 1942: America’s Strategy in World Politics.
Voor hem had Europa in zijn tijd nog 10 troeven in handen die het superieur aan Amerika maakte, die ik elders heb opgesomd (Zie’Theoretisch panorama van de geopolitique’, in ‘Orientations nr 12, zomer 1990-91). Hij putte inspiratie bij een Duits geo-politicoloog uit de school van Haushofer, een zekere Robert Strauss-Hupe die naar de VS uitweek na de machtsgreep door de nazis wegens zijn ietwat joodse afkomst. Nou ja laat ik eens drie van die troefkaarten die volgens deze mensen nodig zijn voor het kaliber van een supermacht zoals nu de VS noemen:
Een uitmuntend school- en universitair onderwijssysteem, ethnische saamhorigheid en een min of meer zichzelf onderhoudende economie (of althans, zoals later de Fransen Francois Perroux en Andre Grjebine stelden, gericht op de opkomst en de consolidatie van een economisch blok met de VS dat de markten van Azie , Afrika en Latijns Amerika kan veroveren en op lange termijn zijn posities daar kan bestendigen.)
Om nu dit goede onderwijssyteem te slopen was er mei 1968 met zijn stoet aan nieuwe lulkoekopvoeders en navenante lamawaaien-mentaliteit, gevolgd door een aan ‘rechts’ toegeschreven neoliberaal offensief dat opvoedkunde louter in dienst stelde van gemakkelijk te verwerven louter praktische vaardigheden ten koste van de humaniora, de klassieke menswetenschappen die totaal werden verbrijzeld. Ook hier weer liep het met het 1968 sausje overgoten linkse lang-leve-de-lol hedonisme hand in hand met de op de praktijk gerichte neoliberale doctrine om zo gezamenlijk de verworvenheden van onze beschaving te niet te doen en slechts door hun verbeelde verzet, dat in de media breed werd uitgemeten om zo de indruk te wekken dat er democratische alternatieven denkbaar zijn, de massa’s aan zich wisten te binden. Om de ethnische saamhorigheid te breken heeft men Europa eerst van zijn reservoir aan aanvullende arbeidskrachten, Oost-Europa, afgesneden en voorts de integratie- en assimilatieprocessen gedwarsboomd met hulp van de wahhabitiscvh/salafistische netwerken die aan Saoudi-Arabie ondergeschikt zijn, dat goedkope olie aanbood als Europa zijn grenzen openstelde aan de hele moslim invasie); daarnaast bereidt men zich voor om met ambassadeur Rivkin te spreken op de ophitsing van de ontwortelde nieuwe bewoners die in probleemwijken met allerlei kleuren en religies door elklaar zijn gehutseld, teneinde het staatsapparaat en de samenleving als geheel buiten functie te stellen door het in gang zetten van etnische burgeroorlogjes in de grote stedelijke gebieden; In Duitsland dreigen Erdogan en Davutoglu ermee ten koste van de Duitse staat de paralelle Turkse gemeenschappen zo’n rol te laten spelen, waarbij je moet bedenken, dat het neoliberalisme uiteindelijk alle ‘economieen-in-de-diaspora’ voortrekt en doet opbloeien, dus ook die Turkse netwerken, die aanvankelijk sterk zijn geent op de heroine handel; Tenslotte zal de voortdurende afgedwongen ‘politicide’, vooral in Frankrijk, geen enkel herstel toelaten van het politieke besluitvormingsproces inzake onze existentiele keuzes, in de zin van Julien Freund. Daarzonder riskeren we de totale en definitieve ondergang.
Kijk, we zien duidelijk dat de alleenheerser die onze oplevingen wil afremmen alom voor het moment opportunistisch bondgenoten om zich heen verzamelt, die niet de voornaamstre vijand zijn maar wel straks zijn handlanger. Het verzet in Turkije dat door de media sterk werd aangezet na de botsing van Erdogan met zijn Israelische tegenhanger te davos en die zaak van Turkse schepen met medicamenten voor de Palestijnen in Gaza is maar een show om de arabisch-islamitische volksmassa’s te vermurwen. De Turkse buitenlandse politiek is erdoor nauwelijks veranderd, ook niet door de neo-ottomaansetoespraak van Davutoglu, die gewag maakte van ‘ geen problemen met de buren’ en moslim solidariteit. Kijk, in Syrie stond al sinds augustus 2011 Turkije pal achter de Amerikaanse alleenheerser.: Erdogan, Guel en Davotoglu hebben geprobeerd el Assad te laten buigen door de ‘ moslimbroeders’ in zijn regering toe te laten en op te houden de aloeieten , dat zijn aanhangers van een meer shiitische islam, te bevoorrechten en af te zien van de scheiding kerk en staat , dus afzien van het beginsel van geen staatsbemoeienis met geloofszaken, zoals door de seculiere ideologie van de baath partij altijd is voorgestaan en elke discriminatie tussen soenieten, chiieten, aluieten en druzen verbiedt, alsmede op te houden met de bevoorechting van arabische en armeense christenen. De baath partij was t.a.v. de religieuze neutraliteit veel soepeler dan het Turkse kemalisme voordat het door Erdogan en zijn AKP van de troon werd geschopt, gelet op de ontstentenis aan institutioneel geweld tegen de bestaande religieuse Syrische volksdelen. Thans komen de wapens voor de opstandelingen in Syrie, de zgn. Afghaanse of Lybische huursoldatenb binnen via Turkije en dan door Irak of Jordanie, die de strijd aangaanmet het Syrische leger. Trouwens je moet bedenken dat de Turkse geopolitiek niet verenigbaar is met een samenhangend Europees geopolitiek beleid.: De onderliggende doeleinden van Turkije gaan helemaal niet dezelfde kant op als die van de Europese mochten die ooit eens samenhangend worden en voor heel Europa gaan gelden: Turkijke wil bijvoorbeeld indirect weer voet op de Balkan zetten, terwijl dat eigenlijk voor Europa slechts een springplank moet zijn naar de Levant en de verdere Oostmediterrane kuststreek en het Suezkanaal. Het huidige Turkse grondgebied is echter al een doorvoerzone voor de iimigratienuit het Nabije-Oosten, Het Midden-oosten en (Voor-)Azie naar Europa, met name om binnen te dringen in het Schengengebied. Turkije sluit zijn grenzen niet en laat ondanks enorme subsidies van de Europese Commissie doodleuk honderduizenden toekomstige illegalen door op weg naar de Europese Unie. De politie en grensdouane van Griekenland zijn dus overbelast. De Griekse financien zijn door deze Sisyphus taak geheel uit het lood geslagen en dus ook door die bosbranden op enorme grote schaal en niet zozeer zoals de neoliberale media ons op de mouw spelden door fiancieel wanbeheer m.b.t. de Olympische Spelen van 2004 en door enige duizenden miserige Grieken die hun Sociale dinest hebben pootje gelicht.
Om die enorme aanzwelling van economische vluchtelingen te stuiten, die dus niet in verhouding staat tot wat zich in lampedusa bij Sicilie of Feuerteventura op de Canarische eilanden aandient, geeeft de europese Commissie maar een mieserig klein bedrag vrij om slechts 200 armzalige marachaussees uit te sturen die dan een grens moeten bewaken die vanaf de Thracische landengten eerst naar de Egeische eilanden en Rhodes helemaal doorloopt naar de Dodecanesos (12 eilanden).
Het agentschap Frontex dat in theorie alle buitengrenzen van het Schengengebied moet afsluiten en erin de onevenwichtigheden welke een ongebreidelde immigratie met zich meebrengt moet voorkomen ontvangt in werkelijkheid maar een schijntje aan financien en blijkt een lege dop te zijn.
Men weet dat al wat die salafisten en wahhabieten uitvreten uiteindelijk op afstand wordt aangestuurd door de Amerikaans-Saoudische tendem en dat dit al zich uitstewkend leent om operaties van indirecte oorlogsvoering te plegen, die ook wel ‘low intensity war’ en ‘false flag operations’ heten. Pim Fortuyn werd niet zozeer als ‘ islamofoob’ vermoord als wel omdat hij de Nederlande deelneming aan de operaties in Afghanistan wou stopzetten. ((AV: Zie mijn eigen artikel: Ook wegens zijn wil niet deel te nemen aan het Joint Strike Fighter project en de afschaffing van het Nederlandse leger behoudens de marine)). Men rekruteert een moordenaar uit de Marokkaanse gemeenschap van Molenbeek om commandant Massoud om te brengen om hem niet de macht te laten grijpen na de val van de Taliban, zoals gepland door het Pentagon. Men stuurt een Jordaanse fundamentalist op weg om de leiding te nemen van het Tchetcheense verzet op het traject van een oliepijp die de Russische en Kazakhse grondstof zou brengen naar de Zwarte Zee en ga zo maar door. Rusland, de belangrijkste leverancier van brandstoffen aan West-Europa wordt in de Noord-Kaukasus verzwakt door fundamentalistische Tchtetchenen en Daghestani maar ook en vooral, zoals ons meldt de Duitse waarnemer Peter Scholl-Latour door een potentieel wahhabitische (en dus indirect Amerikaanse) interventie in zijn twee moslim republieken Tatarstan en Baschkirtostan. Als die twee republieken door burgeroorlog ten onder gaan of de fundamentalisten aan de macht komen wordt het grondgebied van de Russische federatie letterlijk in tweeen geknipt ter hoogte van de OeraL alleen het hoge noorden buiten beswchouwing gelaten, dus boven de toendragrens.
Europa wordt alsdan dus teruggebracht tot wat het was aan het begin van de zestiende eeuw: dus voor het geraas van de troepen van Ivan de Verschrikkelijke en Fiodor I die vanuit de Moskouse regio heel de loop van de Wolga tot en met Astrakhan (1556) veroverden. Kazan, de latere hoofdstad van de Tartaren viel in 1552. Pewter Scholl-Latour wijst erop, dat de Tartaren zelden warm lopen voor hewt wahhabisme uit Arabie of voor de egyptische moslimbroeders van Hanna al-Banna en Sayyid Qutb en een moderen islam voorstaan die met het Europese en Russische modernisme verenigbaar is, men noemt het ‘ yadidisme’ of de ‘Tartaarse weg’, waarvan de huidige bedenker Rafael Chakimov is. Die verzette zich tegen de wahhabitische eis arabische zeden en gebruikem uit de 7de en 8ste eeuw over te nemen. Aanhangers van Chakimov hebben thans dan wel nog de meerderheid in Tatarstan maar ze meosten toch wel optreden tegen de praktijken van de moskee ‘ Yoldiz Madrassa’ in de industriestad Naberechnie khelny, die werd opgehitst door onderwijskrachten uit Saoudi-Arabie. Ze werden verjaagd omdat enige van hun leerlingen zich bij de Techtcheense rebelen hadden aangesloten. De toekomst ligt nog open voor deze oevers van de Karna, zijrivier van de Wolga die ver in het Noorden ontspringt bij de toendras, maar de alleenheerser kan met zijn Arabische bondgenoten er rotzooi gaan trappen en tegen het Tartaarse ‘yadidisme’ ten strijde trekken of er een soort panturkisme nieuwe leven in blazen (zie l’islam de Russie-Conscience communautaire et autonome politique chez les Tartars de la Volga et de l’Oural depius le VVIIe siecle, Stephane A. Dudoignon, Daemir Is’haqov et Raefyq Moehaemmaetshin, ed. Maisonneuve & Larose, Paris 1997; Peter Scholl-Latour, Russland im Zangengriff-Putin’s Imperium zwischen NATO, China und Islam, Propylaeen Verlag, Berlin, 2006).
Laten we nog iets zeggen over de vijanden onder ons. Ik zal er drie noemen. Eerst het volkomen parasitaire baksysteem dat een ware plutocratie in het zadel heeft geholpen en niets endan ook helemaal niets met democratie heeft te maken. (Pierre-Andre Taguieff en Jean-Francois Kahn worden hierdoor gerehabiliteerd). Daar hangen dan systemen als de supermarkten aan die op voedselprijzen speculeren en in Frankrijk schuldig duurder zijn dan in omringende landen, veel primaire levensbehoeften zijn er duurder dan in in de Duitse schappen. En ook de de ermee verbonden energiesector, die extreem hoge gas- en electriciteitsprijzen afperst van de consument. De onevenwichtigheden die door de enorme omvang van deze geprivatiseerde, of semi-geprivatiseerde para-statelijke structuren worden veroorzaakt moeten weer in het gelid gebracht worden, willen we niet dat de meest intieme bouwstenen van onze maatschappij door ze worden vergruisd. Ten tweede noem ik de neoliberale ideologie en zijn vertakkingen met vooraan ex-premier Guy Verhofstadt die het ‘ regenboogkabinet’ leidde, een verbond tussen het neoliberalisme en het linkse feestgedruis. Want die ideologie smoort onder het masker van zijn goede bedoelingen elke echt opbouwend verzet. En dan hebben we dus als derde die uitzaaingen van ethnische groepen, de zeer manipuleerbare diaspora, let wel ze zijn het volgens eigen zeggen van ambassadeur Rivkin en van het tendem Erdogan/Davutoglu.
Doel moet dus zijn de exponentiele ontwikkeling van de parasitaire plutocratie te beteugelen, ze grenzen en controles opleggen en ze onderwerpen aan een rechvaardige belastingbijdrage, het Romeinse mulcto of multo en tevens moet er gewerkt worden aan een stevige ethnische basis zonder telkens weer automatisch te worden bestraft als geldt het een strafbaar feit. Hewt neoliberalisme en zijn afgeleide denkconstructies is een ideologie van ‘politicide’, een moordaanslag op het politiek uiten van een gemeenschap en dus staatsgevaarlijk, ook op Europees niveau. Die ethnische uitzaaingen bij ons, de manipuleerbare diaspora kunne als vijfde colonnes gaan dienen, omdat ze vooral onder dreiging van Erdogan/Davutoglu recht kunnen krijgen op hun eigen rechtsstelsels, souvereiniteit in eigen kring. Nou ga er maar aan staan, je kunt deze planeet niet redden met halfzachte maatregelen.
Commentaires
Enregistrer un commentaire